Als ik deze regels schrijf, staat de zomer voor de deur. Ieder jaar kan ik de Griekse zomertijd goed voorspellen, wat voor weer het zal zijn, hoe vol de stranden, de stad en de taverne’s zullen zijn, dat we overspoeld zullen worden door toeristen uit de hele wereld, hoe gezellig en levendig mijn woonplaats aan de kust weer zal zijn.
Dit jaar leven we echter in een nieuwe werkelijkheid. Sinds enkele maanden kunnen we nog geen week in de toekomst kijken, laat staan een hele zomer. Ik kan het weer wel voorspellen, maar niet of er toeristen zullen komen of dat mijn B&B Hestia’s Hideaway weer gasten mag ontvangen. Zal ik weer tussen de spelende kinderen op het strand zitten, dit jaar en gasten rondleiden door Athene?
Op dit moment is alles onzeker en dat is een angstaanjagend idee.
Het Covid19 virus heeft de hele wereld in zijn greep en niemand ontkomt aan de gevolgen.
Ook de Nederlandse Vereniging niet. De zaak moest op slot en alle evenementen werden geannuleerd. Voor het eerst in ons 46-jarig bestaan vierden we geen Koningsdag. Geen Snekkie-Stekkie, geen songfestival of voetbal, deze zomer.
Pindakaas, drop, ontbijtkoek en bitterballen moeten we voorlopig vergeten.
Ik begrijp dat het rampzalig is voor mensen die hun werk verliezen of hun bedrijf ten onder zien gaan. Maar het is ook een gelegenheid om te reflecteren. Ik kan niet in de toekomst kijken en heb de neiging om te morren dat ik aan huis gekluisterd zit en zelfs mijn kinderen niet kan bezoeken. Maar is dat wel zo?
Laat me eens een kijkje nemen in het verleden...
Toen ik 35 jaar geleden in Griekenland ging wonen, liet ik mijn familie in Nederland achter. Het contact bestond jarenlang uit het schrijven van brieven, we hadden zelfs geen telefoon. Ik kreeg kinderen en mijn familie zag hen niet opgroeien. Vooral voor mijn moeder was dat erg moeilijk. Een paar keer per jaar kreeg ze wat foto’s en eens in de drie of vier jaar gingen we op bezoek of kwam zij bij ons. Daar moest ze het mee doen. Een tekening op haar verjaardag, maar bijna nooit een knuffeltje of een zoentje van haar kleinkinderen. Dat was de keerzijde van het wonen in het prachtige Griekenland. Daar denk ik aan als ik nu mensen hoor klagen dat ze hun kinderen of kleinkinderen niet kunnen zien, terwijl het pas enkele maanden duurt.
We hadden ons geen betere tijd kunnen wensen om afgezonderd te zitten. We hebben internet en staan continue in verbinding met de hele wereld. Op facebook en instagram delen we onze ervaringen en blijven we op de hoogte van het wel en wee van familie, vrienden en collega’s. We kunnen video-bellen met de kinderen en zoomen met de hele familie- en vriendenkring. We sturen niet alleen foto’s van de kleinkinderen, maar ook van onze nieuwe schoenen of van een raar beest dat buiten op tafel zit.
Alles wat we nodig hebben kunnen we via het internet bestellen en thuisbezorgd krijgen.
Ik mis soms ook het lichamelijke contact en dan knuffel ik de honden, want als ik dat bij de kat probeer krijg ik een klap.
Een positieve houding is belangrijk in deze onwerkelijke tijd en ik ben dankbaar dat het nu gebeurt en niet 15 jaar geleden, toen we nog niet van al deze gemakken voorzien waren.
Ik heb nu de tijd om dagelijks lange wandelingen te maken met de honden in een heerlijk rustige omgeving, terwijl ik stiekem hoop dat het de stilte voor de zomerstorm is.